Cerkak Aku sing salah

AKU SING SALAH

By: Agustina Citra Windianingsih

Ing salah sawijining dina nalika umurku kira-kira 9 taun, aku dolanan ingkling dhewekan ana ing plataran omah sinambi ngulatake obahe srengenge kang saya medun tumuju kulon, langite ketok sansaya kuning, endah menawa didelokake, aku krungu swarane bapak nimbali aku, dumadakan aku mungkasi anggonku dolanan banjur nyedhaki bapak “Ana apa pak? Kok nimbali aku?” takonku kepengen ngerti “ayo melu bapak menyang blmbang, kowe seneng to nek dolanan neng blumbang,sisan bapak arep niliki sawah sek cerak blumbang” “nggih pak, ayo” wangsulanku karo mlaku cepet tumuju blumbang, durung let sue aku mlaku, adhiku klayu, dheweke banjur nututi aku lan bapak, blumbange pancen ora pati adoh saka ngomah kira-kira sekilo saka ngomah dadi aku lan bapak namung mlaku,nanging adhiku ora gelem menawa dikon mlaku dheweke lagi seneng-senenge numpak pit.

Tekane blumbang pranyata kanca-kancaku wes padha dolanan ing ngisor wit pelem , dumadakan aku malayu nyedhaki, amerga aku ya kepengin melu dolanan bareng. Bapak nututi aku, banjur ngendika “Adhine diulatke ya nduk, ora dolanan dewe” banjur aku mandhuk-mandhuk negesi yen aku bakal ngulatake adhiku iku, aku marani adhiku kang lagi dolanan karo kancane, jenenge Deva kang umure sakpantarane adhiku, adhiku nalika iku umure 4 taun, saben obahe adhiku tak ulate terus,  aku ngulatake menawa dheweke lagi tandingan karo kancane adoh-adohan nguncalke watu ing blumbang, adhiku ketok krasan dolanan karo kancane mau, mula aku bali ing wit pelem melu nimbrung dolanan karo kancaku maneh. Neng cerak wit pelem iku ditanduri wit kacang kalian mbah Kasil , nalika iku kepasan lagi panen kacang, Mbah Kasil menika tiyange pancen apikan banget lan seneng kalian cah cilik-cilik, aku sakanca di tawani kon melu panen, aku sakanca seneng banget lan mlayu tumuju wit kacang kang jejer-jejer lan ana kembange kuning, aku karo kanca-kanca ngewangi mbedoli kacang, aku sakanca ora krasa kesel amerga ati bungah, nganti aku lali ora ngulati adhiku. Sakwise bedholi kacang aku lan kanca-kanca mlaku-mlaku rada adoh saka blumbang, aku lan kanca-kanca golek uwit kang cilik lan apik, uwite mau dikumpulake, ngumpulake wit-witan kanggo pasaran lan jamu-jamunan pancen wes dadi kebiasaane aku lan kanca-kanca, ora mung uwit, aku uga golek kewan mas-masan kang wektu iku disenengi bocah-bocah sakwise entok akeh diwadahi lodong uga dipakani nganggo godong-godong kang ana, kewane mau didelokke bebarengan banjur menawa uwis akeh kang dikumpulake kewane mau dicolke bareng-bareng, ketok apik lan endah kaya kupu-kupu kang lagi padha budhal saka omaha rame-rame, apik yen disawang, banjur aku lan kanca-kanca bali maneh ning wit pelem nerusake gegojegan.

Nalika iku kancaku Ajeng lagi  nyeritakake polahe adhine pas ketauan ngompol ing kamar,Ajeng nyeritakake polahe adhine nalika ngampet isin lan nesu, nalika cerita Ajeng niruake polahe adine lan iku marai kancaku do nguyu kepingkel-pingkel, nganti ana salah siji kancaku sek ngompol saking lucune, banjur padha digeguyu,amerga Ajeng nyeritakake adhine sakplengan aku dadi kelingan yen mau didawuhi bapak kanggo jaga adhiku,banjur aku pamit ro kanca-kancaku arep ngolekki adhiku, aku mlaku tumuju blumbang,aku ngawasake sakiwa tengene mblumbang nanging durung nemu, tak gatekake ing sanding blumbang kanthi temenanan nanging kok aku tetep ora weruh adhiku, aku mung weruh kancane sek dolanan karo adhiku mau, bocah kui tak sawangi kok mung meneng wae ing pinggir blumbang, mripate bocah iku ketok abang brambangi, aku dadi kepengen ngerti sakjane kenapa bocah kui, banjur tak ceraki lan tak takoni,

       “Kowe kanapa Dev kok brambangi? Kowe uga mung dhewekan, la Yusuf nengdi?” bocah mau tetep meneng wae ora mangsuli pitakonku, malah dheweke kaya wong kang lagi ngampet nangis, aku dadi sansaya bingung, iki bocah kenapa, banjur tak takoni meneh, “Kowe mau dolanan karo Yusuf tha? Lha saiki Yusuf nengdi kok kowe saiki mung dhewe?” banjur aku weruh tangan bocah iku mau diangkat, banjur drijine nuding blumbang, aku bingung maksude bocah iki opo,tak takoni Yusuf nengdi kok malah nuding blumbang, banjur aku delok blumbang sek dituding bocah kui, lha kok ing banyu blumbang ana umpluke akeh kang munggah-munggah, ojo-ojo Yusuf kecemplung blumbang, pikiranku dadi rakaruan, aku wes panik, rangerti kudu kepriye, akhire aku mlayu nggoleki bapak, ngetan,ngulon, banjur aku nemokake bapak lagi jagongan karo kancane, banjur tak cedhaki, bapak rasadar yen tak gatekake ket mau, nanging kancane bapak ngerti banjur kancane bapak jawil bapak, dumadakan bapak ngematake aku lan ngendika “Ana apa nok?” aku namung meneng wae ora bisa mangsuli lambeku krasa kelu arep omong angel, sakwise aku mung meneng rada sue banjur aku lagi ngomong “yusuf pak...” “Yusuf kenapa nok, dolanan to bocahe mau?” sakjane aku rategel le arep omong karo bapak yen Yusuf kecemplung blumbang, nanging menawa aku ora omong-omong Yusuf selak ra ketulungan adhiku mau kan isih bocah menawa dikon nglangi jelas ora isa, malahan deweke iso klelep mati ing jero blumbang, banjur aku ngomong kanthi lambe gumeter “Yu...Yusuf kecemplung blumbang pak” bapak kaget banjur nguncalake rokok kang lagi digujeng, bapak langsung ngadek malyu banter tumuju blumbang “byurrr” swara banyu nalika bapak nyeblung blumbang, aku namung bisa meneng lan ngulatake bapak anggone usaha nylametake adhiku,aku oraisa nulungi apa-apa, kanca-kancaku sek mau ana ing ngisor wit pelem do nyedhaki blumbang delokake bapak, uga kanca-kancane bapak sek mau diajak njagong padha ngulatake bapak, ora sue aku weruh bapak ngentaske adhikku saka blumbang, banjur karo bapak gegere adhiku di puk-puk supayane banyune padha metu, aku namung bisa ngematake pasuryane adhiku kang wes pucet banget, wes miyur, antarane urip lan mati, banjur kanthi kesusu bapak ngendhong adhiku bali,aku dikon nggowo pit e adhiku, uwong-uwong kang sliringan neng dalan padha takon adhiku kenapa, nanging bapak ora gagas uwong-uwong kui amerga mikirake nyawane adhiku kang selak raketulungan, tekane ngomah Yusuf banjur digawa ing Griya Sakit Permata Husada kang ora adoh saka desaku, aku namung bisa nangis ing kamar, aku isih kelingan kedadean mau, kayata di bolan-baleni terus ning pikiranku, sakwise antarane rongjam adhiku wes digawa bali, syukur alhamdulillah adhiku isa dislametake,rada lega rasane aku krungu brita iku,menawa adhiku kenapa-napa aku rabakal ngapurani awakku dhewe, nanging aku tetep nangis wae, banjur adhikku didekekake ing kamar, ora sui tangga teparo padha teka ngenahake kahanane adhiku, nalika wes padha budhal saka gomah lan ngomah wes ora rame aku disengeni kalian ibuk lan bapak, amaerga ora ngulatake adhiku kanthi pener, saengga isa kadadean kayangono mau, aku sansaya keseseken le nangis, nanging iku pantes tak tampa amerga pancen aku sek salah, ora tenanan anggone ngulatake adhiku.